po

po każdej

niespełnionej miłości

pozostaje zbrodnia

w postaci 

niezaspokojonych ust 

refleksje nad miastem

nic mnie już nie uspokaja
nie uspokaja mnie świat
podrażnia miasto
uciekające gardła reflektorów chcą zjeść
kolejnego człowieka
wszystko to przemoc rąk ludzi komunikacji
(miejskiej) i gazet
nikt już nie czyta
przeżuły się.

jestem tu czasem tak sama
że aż nie mam do kogo otwierać oczu
nie mam przed kim
zamykać ust
kiedy kłótnia wydzierać się
bo z nikim się nie kłócę
bo wszyscy znikają

przychodzili na chwilę jak żołnierze
na wojnę
na froncie serca otwierali oczy i umierali cicho

bo odchodzenie to rodzaj
umierania
rodzaj światła które gaśnie.

zakurzone poniedziałki

będziemy mieć katar do pasa 

będziemy czytać Hamleta
będziemy udawać że się nie znamy 

czasem jestem
tak zupełnie
oderwana od rzeczywistości
i snów

czasem nie wiem
gdzie jestem.

tu pracuję

Mój czas. Moje ciało. Moje życie.

~ E. Lipska